توسعه سریع در حال رشد سیستم‌های تسلیحاتی خودکار و خودمختار هوشمند به یکی از بحث برانگیزترین منابع بحث در حوزه بین‌المللی تبدیل شده است. یکی از نگرانی‌های بسیاری که در مورد این فناوری ظاهر می‌شود وجود شکاف پاسخگویی است. این ترس ناشی از پیچیدگی مسئول دانستن یک اپراتور انسانی برای خرابی احتمالی سیستم سلاح است؛ بنابراین، وقتی این جنایات عمدی نباشند، این سؤال مطرح می‌شود که چه کسی باید به دلیل نقض شدید قوانین بین‌المللی بشردوستانه مسئول کیفری شناخته شود. لذا هدف از مقاله حاضر بررسی مسئولیت کیفری ناشی از نقض فاحش حقوق بین‌الملل بشردوستانه توسط سیستم‌های تسلیحاتی خودمختار هوشمند به مثابه جنایت جنگی است که به‌صورت کیفی و مبتنی بر استنتاج از منابع و متون و به روش توصیفی-تحلیلی انجام می‌شود. یافته‌ها و نتایج حاکی از این است که سیستم‌های تسلیحات خودمختار مرگبار ممکن است باعث نقض شدید قوانین بین‌المللی بشردوستانه شوند، عمدتاً به این دلیل که انتخاب هدف آن‌ها بسیار غیرقابل‌پیش‌بینی است. بر اساس قوانین کیفری بین‌المللی فعلی، مسئولیت کیفری تنها زمانی قابل انتساب است که حداقل قصد و آگاهی نسبت به جرم وجود داشته باشد. صرف احتمال وقوع نقض برای مسئول دانستن اپراتورها یا برنامه نویسان برای جنایت جنگی ارتکابی توسط سیستم‌های تسلیحات خودمختار مرگبار کافی نیست. به نظر می‌رسد مسئولیت فرماندهی مناسب‌ترین حالت مسئولیت باشد، مشروط بر اینکه این سلاح‌ها تحت یک ساختار فرماندهی تخصصی مستقر شوند. ساختار فرماندهی باید شامل یک گروه با تخصص فنی برای آزمایش و نظارت مداوم بر عملکرد سیستم‌های تسلیحاتی باشد.
