اقرار گرفتن و اعتراف کردن از جمله شیوه های اثبات حقوق یا دیگر امور است که در همه جوامع بشری کاربرد فراوان داشته و همه انسانها در تمام اعصار از آن بهره میجسته اند. از جمله ادله ی اثبات دعاوی و جرایم که در قانون مدنی و قانون ائین دادرسی مدنی نیز بدان تصریح شده و در صدر ادله اثبات دعوی قرار گرفته، اقرار است. اما اینکه ماهیت حقوقی اقرار چیست؟ «مقرلَه» برای هر «مُقِر » و آیا هر نوع اقراری از هر مسموع است؟ یا هر کدام دارای شرایطی است؟ در این نوشتار که به روش تدوینی و کتابخانه ای نگاشته شده است، به بررسی نظرات فقها و حقوقدانان در زمینه اقرار و شرایط صحت آن پرداخته شده و روشن گردیده که مقنن برای صحت اقرار، شرایطی قرار داده و تحت شرایطی آن را قاطع دعوی دانسته است.
