حالت های گذرا، یکی از مشخصه های هر سیستم فیزیکی دارای عناصر ذخیره ساز انرژی می باشند. تغییر در حالت چنین سیستم هایی با تغییر در انرژی عناصر آنها صورت می گیرد که این تغییر به صورت افزایش یا کاهش تدریجی می باشد. یک منبع بی نهایت انرژی لازم است تا هر تغییر آنی در انرژی را جبران کند. البته منبع بی نهایت انرژی از لحاظ فیزیکی غیر ممکن است و لذا حالت های گذرا همیشه دریک زمان محدود اتفاق می افتد. یکی از روش های عددی که برای تحلیل حالت گذرای ماشین استفاده می شود، روش مدار معادل مغناطیسی (MEC) می باشد که در سال 1960 معرفی شد [1]، [2]. توانایی کامل این روش در همان زمانی که ارائه شد مورد استفاده قرار نگرفت و عمدتاً به دلیل کمبود ابزار محاسباتی که امکان انجام محاسبات لازم را در یک زمان کوتاه قابل قبول فراهم آورد، بود. روش روش مدار معادل مغناطیسی اساساً یک روش اجزاء محدود است که دارای دو ویژگی مهم می باشد: اول این که، تعداد عناصر استفاده شده توسط روش مدار معادل مغناطیسی بسیار کمتر از عناصر روش المان محدود است. این به معنی دقت کمتر است اما اجازه می دهد تا تکرار محاسبات، که بر اساس محاسبات دینامیکی است، در یک زمان منطقی کوتاهی صورت گیرد. دوم آن که، در روش مدار معادل مغناطیسی شار فقط می تواند از طریق یک عنصر در دو جهت حرکت کند؛ در صورتی که در روش المان محدودی هیچ محدودیتی در جهت شار جاری شده در هر عنصر وجود ندارد. قبل از استفاده از روش مدار معادل مغناطیسی، باید جهت شار در هر عنصر شناسایی شود، در حالی که در روش تحلیل المان محدود، یکی از نتایج محاسبات، تعیین توزیع شار می باشد.
