زهرا موحدی

انگور یکی از محصول های باغی مهم و مورد توجه جهان است که در کشورهای زیادی کشت می شود. تولید کالوس در انگور می تواند با اهدافی از جمله ریزازدیادی از طریق رویان زایی، تولید متابولیت های ثانویه و انتقال ژن انجام شود. با توجه به این کاربردها، در این تحقیق آزمایش های مستقلی برای بهینه سازی کالوس زایی انگور انجام شده است. ابتدا، اثرات نوع محیط کشت (MS ،WPM و B5)، غلظت Kin در سه سطح ( mgl-13 و 2 ،1) و غلظت NAA در چهار سطح ( mgl-11 و 5/0، 1/0، 0) به صورت آزمایش فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. همچنین در آزمایشات دیگر اثرات هریک از نمک های عناصر پرمصرف ((NH4NO3, KNO3, CaCl2.2H2O, MgSO4.7H2O, KH2PO4, با غلظت های 25/1، 5/1 و 2 برابر غلظت آن در محیط کشت پایه MS)، و نیز بررسی اثرات نوع و غلظت منبع هیدرات کربن (شکر معمولی، ساکارز و شکر قهوه ای در سه غلظت مختلف 20، 30 و 40 گرم در لیتر) به صورت آزمایشات جداگانه و در قالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شدند. نتایج تاثیر محیط های کشت مختلف با غلظت های متفاوت تنظیم کننده های رشد گیاهی نشان داد که تیمار 7T (محیط کشت MS حاوی NAA mgl-1 5/0 و Kin mgl-1 2)، در مقایسه با سایر محیط های کشت، دارای بیشترین متوسط وزن تر کالوس (31/12 گرم) بوده است. همچنین با افزایش 25/1 و 5/1 برابر در غلظت نمک هایMgSO4.7H2O و NH4NO3 و نیز افزایش 5/1 و 2 برابر در غلظت CaCl2.2H2O در محیط کشت پایه MS، بیشترین متوسط وزن تر کالوس بدست آمد. نتایج همچنین نشان داد که استفاده از g l-130 شکر قهوه ای به عنوان منبع هیدرات کربن، بیشترین افزایش وزن کالوس را داشته است.