معماری، زبان بی‌واژه‌ای برای بیان مفاهیم فرهنگی، اجتماعی و تاریخی است. در این میان یادمان‌ها نقش مهمی در انتقال معنا و مفاهیم فرهنگی ایفا می‌کنند و به‌عنوان نمادهایی زنده، حافظ و بازتاب‌دهنده ارزش‌ها، تاریخ و هویت یک جامعه محسوب می‌شوند. مقبره‌الشعرای تبریز به عنوان بنایی نمادین در شهر تبریز، بستری برای معناپردازی چندلایه در گذر زمان بوده است. این پژوهش با بهره‌گیری از رویکرد کیفی تفسیری و روش تحلیل محتوای تاریخی-فرمی، به بررسی فرایند معناپردازی این اثر معماری پرداخته و نشان می‌دهد چگونه فرم و عملکرد در تعامل با تحولات اجتماعی، بستر خلق معانی نوین را فراهم می‌کنند. یافته‌ها بیانگر آن‌اند که مقبره‌الشعرا نه‌تنها حاصل نیت طراحانه معمار است، بلکه در تجربه زیسته مردم و تاریخ، لایه‌های متعددی از معنا را بازتولید می‌کند.
