کیفی و آنزیمی خاک مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام این پژوهش ایستگاه تحقیقاتی صنوبر در استان گیلان شهرستان آستانه اشرفیه انتخاب شد. نمونههای خاک از 5 کاربری )جنگل طبیعی، جنگلهای دست کاشت صنوبر، توسکا و دارتالاب و شالیزار( و از دو عمق ) 20 - 0 و 40 - 20 سانتیمتری( جمعآوری شدند. دادههای این پژوهش بهصورت یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. فاکتورهای مورد بررسی شامل نوع کاربری اراضی در پنج سطح و عمق خاک در دو سطح بود که در سه تکرار مورد مطالعه قرار گرفت. لذا تعداد تیمارهای آزمایش 10 = 2 × 5 عدد که با لحاظ نمودن تعداد تکرارها در مجموع 30 واحد آزمایشی بود. در مجموع 30 نمونه خاک دست خورده و 30 نمونه خاک دست نخورده وجود داشت که جامعه آماری آزمایش را تشکیل میداد. در نمونهها برخی ویژگیهای فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی اندازهگیری شد. نتایج نشان داد که میانگین وزنی قطر خاکدانه ) 75 درصد(، هدایت هیدرولیکی اشباع ) 95 درصد(، خاصیت آبگریزی ) 53 درصد(، کربن آلی ) 52 درصد.(، نیتروژن کل ) 52 درصد( و کربن زیستتوده میکروبی ) 53 درصد( در جنگل طبیعی بیشتر از شالیزار بود. همچنین فعالیت آنزیم اورهآز و آریلسولفاتاز به طور معنیداری در خاک شالیزار نسبت به جنگل طبیعی کمتر بود. ولی برعکس، فعالیت آنزیم دهیدروژناز در خاک شالیزار بیشتر از خاک جنگل طبیعی بود و این نشان میدهد که در دسترس بودن اکسیژن و رطوبت بر فعالیت دهیدروژناز اثر میگذارد و با افزایش رطوبت خاک، فعالیت آن افزایش مییابد. احیای برخی از اراضی تخریب شده بهوسیله جنگل دست کاشت نشان داد پوشش گیاهی صنوبر موثرتر از پوششهای گیاهی دیگر در افزایش میانگین وزنی قطر خاکدانه، هدایت هیدرولیکی اشباع و کربن زیستتوده میکروبی بود. در حالیکه تاثیر پوشش دارتالاب در افزایش خاصیت آب گریزی، کربن آلی و فعالیت آنزیم اورهآز و آریلسولفاتاز بیش از پوششهای گیاهی دیگر بود . فعالیت ویژه آنزیم )فعالیت آنزیم در واحد کربن آلی( در دهیدروژناز در شالیزار به طور معنیداری بیشتر از جنگل طبیعی بود که این نشاندهنده آن است که فعالیت این آنزیم مستقل از تغییرات کربن آلی خاک بوده و به رطوبت خاک وابسته است. بهطور کلی میتوان نتیجه گرفت که در مقایسه با ویژگیهای کیفی و فعالیت آنزیمی، پوششدارتالاب بهتر از پوشش صنوبر و توسکا این ویژگیها را
