علیرضا سلیمانی

چکیده محدودیت منابع آب در دسترس بشر و آلودگی آنها توسط پساب های صنعتی یکی از معضلات زیست محیطی جهانی است. مواد آلی مختلف از جمله مواد مورد استفاده در تولید حشره کش ها جزء آلاینده های پر خطر بوده و حذف آن از آبهای آلوده ضروری است. در این تحقیق از بین روش های مختلف حذف آلاینده های آلی، فرآیند های اکسایش پیشرفته فوتوکاتالیزوری با استفاده از نانوذرات تیتانیا (UV/TiO2)، فوتوشیمیایی با استفاده از اکسنده هیدروژن پراکسید (UV/H2O2) و ترکیب این دو فرآیند (UV/TiO2/H2O2) جهت تخریب 1و 2- دی کلرو بنزن به کار گرفته شد. آزمایش ها در یک واکنشگاه نوری ناپیوسته با جریان برگشتی از طریق روش های UV تنها، UV/TiO2، UV/H2O2 و H2O2/UV/TiO2 انجام گرفت. اثر عوامل عملیاتی مختلف از قبیل pH محلول واکنشی، غلظت اولیه 1و 2- دی کلرو بنزن، دمای واکنش، غلظت اولیه هیدروژن پراکسید و مقدار تیتانیا بر روی تصفیه آلاینده مورد بررسی قرار گرفت که نتایج زیر بدست آمد. در مورد تصفیه فوتوکاتالیزوری mg/L 50 دی کلرو بنزن، مقدار بهینه تیتانیا، pH و دما به ترتیبmg/L 30، 3 و 25 درجه سانتی گراد تعیین شد. تحت این شرایط، بازده تخریب (بعد از 60 دقیقه) و معدنی شدن (بعد از 90 دقیقه) به ترتیب 7/99% و 8/48% بدست آمد. این درحالیست که بازده های تخریب و معدنی شدن آلاینده از طریق تابش نور فرابنفش تنها در زمان های ذکر شده به ترتیب در حدود 2/58% و 0/22% می باشد. همچنین، در تصفیه فوتوشیمیایی mg/L 50 دی کلرو بنزن، مقدار بهینه هیدروژن پراکسید، pH و دما به ترتیبmg/L 350، 3 و 25 درجه سانتی گراد به دست آمد. در این شرایط، بازده تخریب (بعد از 60 دقیقه) و معدنی شدن (بعد از 90 دقیقه) به ترتیب 9/98% و 5/44% حاصل گردید. نتایج تصفیه دی کلرو بنزن با استفاده از روش ترکیبی H2O2/ UV/TiO2 نشان داد این فرآیند به شدت وابسته به مقدارهای اولیه فوتوکاتالیزور و اکسنده می باشد. مشخص گردید که بکارگیری mg/L 30 تیتانیا و mg/L 250 هیدروژن پراکساید در فرآیند ترکیبی اثر هم افزایی قابل توجهی در تخریب آلاینده دارد. در این شرایط، بعد از 30 دقیقه، آلاینده بصورت کامل تخریب گردید و همچنین بازده معدنی شدن بعد از 90 دقیقه به 4/87% رسید. علاوه بر این، قابل ذکر است که تخریب 1و2- دی کلرو بنزن توسط روش های فوتوکاتالیزوری، فوتوشیمیایی وترکیبی از مدل سینتیکی درجه اول تبعیت می