فضای سبز شهری به نوعی از سطح و حجم کاربری زمین در شهرها گفته می شود که با پوششهای گیاهی ساخت انسان ایجاد شده است. البته ارزش توسعه فضای سبز شهری بطور حتم از حجم افزوده شده به آن بیشتر است. مهم ترین اثرات فضای سبز در شهرها، کارکردهای زیست محیطی آنهاست که شهرها را به عنوان محیط زیست جامعه انسانی معنی دار کرده و با مقابله با اثرات سوء گسترش صنعت و کاربری نادرست تکنولوژی از یک سو و بالا بودن سطح زیبایی از سوی دیگر، باعث افزایش کیفیت زیستی شهرها می شوند. فضاهای سبز عمومی در ایران، قدمتی به عمق تاریخ فرهنگ این سرزمین دارد و اوج نمایش آن، در چهارباغ اصفهان صفوی پدیدار می شود. همواره ایجاد و توسعه و همچنین نگهداری در این فضاهای سلامت و تندرستی شهری نگرانی هایی را بدنبال داشته است. نکته مهم دیگر رشد فزاینده نرخ شهرنشینی در کشور است که خود به نگرانی های زیست محیطی بیشتر از پیش دامن میزند. سرمایه گذاری پایدار در فضای سبز به ویژه در شهرهایی که آب و هوای خشک دارند ویا با انفجار جمعیت تهدید می شوند از اقدامات سریع و اولویت غیرقابل انکار دولت و البته با همیاری و همکاری بخش خصوصی و مردم است.
