فناوری نانو علمی مطالعه خواص و رفتار ماده در مقیاس نانو می باشد. امروزه استفاده از نانوذرات با رشد چشمگیری در جهان همراه است ولی نگرانی هایی در مورد خطرات زیست محیطی آنها از جمله حیات موجودات آبزی وجود دارد. نانوفلزات، گروه مهمی از این ترکیبات جدید بشمار می روند که اغلب از یک فلز (نانوذرات نقره)، اکسیدهای فلزی (TiO2) یا ترکیبی از چند فلز ساخته شده اند. اثرات فیزیولوژیک و سمیت فلزات در شکل طبیعی خود شناخته شده است ولی بررسی سمیت نانوفلزات در ماهیان بدرستی تعیین نشده است بطوریکه برخی تفاوت های اساسی از نظر قابلیت دسترسی زیستی و جذب آنها نسبت به فلزات مشاهده می شود. تجمع زیستی و پویا بودن نانوفلزات از مهمترین ویژگی های آنها بوده و جذب زیستی این ذرات از طریق ناقل های یونی صورت نمی گیرد بلکه احتمالا از طریق یک مکانیسم اندوسیتوزی انجام می شود. درک نحوه توزیع نانوفلزات در بدن، سوخت و ساز و دفع آنها و همچنین کمبود روش های دقیق برای اندازه گیری در بافت از جمله مشکلات پیش رو می باشد. اگر چه مطالعاتی در زمینه سمیت حاد نانوفلزات انجام شده است ولی می تواند بسته به نوع ماده در حد میکروگرم تا میلی گرم در لیتر برای ماهیان کشنده باشند و حتی برخی از آنها در مقایسه با اشکال فلزی خود برای ماهیان سمیت بیشتری (شامل سمیت تنفسی، مهار فعالیت آنزیم ATPase و اکسیداسیون ناشی از استرس) بر اندامهای آسیب پذیر بدن مانند آبشش، کبد ، روده و مغز دارند. اثرات سمیت این ترکیبات بر مراحل اولیه زندگی ماهیان مانند مراحل جنینی و بچه ماهیان نسبت به یونهای فلزی بیشتر است. نانوفلزات می توانند با دخالت یا تحریک پاسخ های استرس در ماهی باعث بروز مشکلات ایمنی شوند. در نتیجه می توان گفت نانوفلزات اثرات فیزیولوژیکی منفی در ماهیان دارند و خطر برخی از نانوفلزها نسبت به اشکال محلول یونهای فلزی متفاوت است.
