چکیده: آزمایشات تغذیه ای در یک سیستم با جریان آب با میانگین اکسیژن محلول 8.00±0.79 میلیگرم در لیتر و متوسط درجه حرارت آب 21.4±2.9 درجه سانتیگراد، جهت بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین بر رشد بازماندگی مینیاتورهای شاه میگوی آب شیرین (Astacus leptodactylus) در ایستگاه تحقیقات شیلاتی آستانه اشرفیه انجام شد. چهار جیره آزمایشی خالص با سطوح مختلف پروتئین (25، 30، 35 و 40 درصد) تنظیم شد و به 120 عدد شاه میگوی آب شیرین به مدت 90 روز در محفظه های انفرادی خورانیده شد. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با استفاده از تجزیه واریانس یک طرفه جهت بررسی میانگین طول کل، وزن، درصد افزایش وزن، نرخ رشد ویژه، نسبت تبدیل غذا، نسبت کارایی پروتئین و مصرف ظاهری پروتئین خالص انجام شد. نتایج نشان داد که میزان بهینه پروتئین برای حصول حداکثر رشد در شاه میگوی آب شیرین حدود 40 درصد می باشد. جیره های دارای 35 و 40 درصد پروتئین نتایج بهتری در افزایش وزن، نرخ رشد ویژه، نسبت تبدیل غذا، نسبت کارایی پروتئین و مصرف ظاهری پروتئین خالص ایجاد نمودند. میزان بازماندگی شاه میگوها تحت تاثیر سطوح پروتئین غذا نبودند. ترکیب لاشه میگوهای آب شیرین تحت تاثیر کیفیت غذا بود. جیره های با پروتئین بالاتر منجر به افزایش پروتئین و خاکستر لاشه و کاهش چربی و رطوبت لاشه شدند.
