پژوهش حاضر، به منظور بررسی رابطه دنیا با برزخ و قیامت، انجام گرفته است. براساس دیدگاه دو تن از اندیشمندان بزرگ علامه طباطبایی و شهیدمطهری، پذیرش این رابطه، منوط به باقی ماندن روح انسان بعد از مرگ است. چون انسانی که در دنیا زندگی می کند و می میرد روحش باقی می ماند و وارد برزخ و بعد وارد قیامت می شود تا به نتیجه هر آن چه که در دنیا انجام داده است برسد. با توجه به اهمیت این مساله و بی اطلاعی مردم نسبت به آن، پژوهش حاضر در نظر دارد به بررسی رابطه جدایی ناپذیر دنیا با برزخ و قیامت بپردازد. روشی که در این رساله به کار گرفته شده کتابخانه ای است و اطلاعات از طریق فیش برداری گردآوری شده و سپس به تبیین و تحلیل مطالب آن ها پرداخته شده است. با تطبیق و بررسی نظرات این دو اندیشمند بزرگ درباره رابطه دنیا با برزخ و قیامت می توان به این نتیجه رسید که بین دنیا با برزخ و قیامت رابطه ای حقیقی وجود دارد به این صورت که رابطه بین آن ها از قبیل رابطه بین پدیده ها نیست که اگر پدیده ای در دنیا زیبا باشد در برزخ و قیامت هم زیبا باشد، بلکه آن چه موجب نعمت یا عذاب انسان در برزخ و قیامت می شود اعمالی است که انسان با اختیار خودش در دنیا انجام داده است چون هر عملی که انسان در دنیا انجام می دهد چیزی را برای خودش به عالم دیگر می فرستد البته به هر صورتی که در دنیا بوده است، یعنی اگر انسان در دنیا به طرف زینت های دنیوی رفته باشد و به امور مادی دلبسته باشد به دلیل رابطه حقیقی که دنیا با برزخ و قیامت دارد، در برزخ و قیامت هم در عذاب زندگی می کند چون اعمالی ندارد که به آن تکیه کند، اما اگر در دنیا به خداوند ایمان داشته باشد در برزخ و قیامت هم از سعادت برخوردار است و در شادمانی زندگی می کند. پس انسان در دنیا به هر صورتی که باشد در برزخ و قیامت هم به همان صورت است.
