ولایت تکوینی از مراتب عالی ولایت، در مسأله ی امامت، و شأنی از شوون اهل بیت:است که با تصرف معنوی معصومین:در نفوس مستعد، به اذن الهی تحقق پیدا می کند. مقصود از ولایت تکوینی این است که انسان در اثر پیمودن صراط عبودیت به مقام قرب الهی نائل می گردد، و اثر وصول به مقام قرب الهی، تسلط فوق العاده ی تکوینی بر ضمائر، شهود اعمال و حجت بر زمان و قافله سالار معنویّات شدن است. ائمه:از بدو خلقت عوالم هستی، مکتبی را تأسیس کرده اند که در آن به اذن خداوند به تربیت نفوس سُعدا و تلاش برای هدایت اشقیاء، بر مبنای توحید پرداخته اند. از جمله شیوه های تربیت توحیدی آنان تصرفات معنوی و تکوینی می باشد. زیرا هر موجودی را دو جنبه است؛ جنبه ی مُلکی (خَلقی) و جنبه ی مَلکوتی (امری) و امام کسی است که بتواند انسان را از جنبه ی ملکوتی به سوی کمال مطلق هدایت کند «وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّهً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا» و هدایت به امر که مربوط به قلوب و نفوس است، باطن و حقیقت آن به دست امام می باشد و لازمه ی داشتن چنین مقامی تصرف بر قلوب و نفوس است. امام به سبب این سیطره و احاطه بر قلوب، انسان ها را به کمال و مقام واقعی خود که همان تربیت توحیدی است، سیر می دهد. بر مبنای آیات قرآن و روایات آمده در کتب معتبر حدیثی از جمله اصول کافی و همچنین تفکّر در مصادیق عینی، به سهولت می توان نقش ولایت معنوی حضرات معصومین:را در هدایت و تربیت توحیدی تبیین و اثبات نمود. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و گردآوری کتابخانه ای، در صدد تبیین و اثبات نقش ولایت تکوینی حضرات معصومین:در هدایت و تربیت توحیدی می باشد.
