عالم برزخ وجه علوی عالم دنیا و همان بقای انس به دنیا بوده و به همین جهت برخی از ویژگی های این دنیا را دارد. دنیا، برزخ و قیامت از دیدگاه ملّاصدرا هر کدام مراتبی از وجود انسان اند. در حقیقت انسان یک موجود دارای مراتب تشکیکی است؛ به طوری که مرتبه ی برزخ او از دنیا قوی ّتر و مرتبه ی قیامت او از برزخ شدیدتر است. مراتب تکامل روح انسان با حدوث جسمانی آغاز شده، در ادامه وجودی مادّی- مثالی، مثالی و در نهایت ممکن است در سیر تکامل برزخی خود به موجودی عقلی نیز تبدیل شود. از آنجا که ملّاصدرا آغاز عالم برزخ را به واسطه ی قوّه ی خیال می داند از نظر ایشان بین قدرت و ادراک عینیّت برقرار است. همین که انسان قدرت بر تصوّر و ادراک نعمت های بهشتی را دارد بعینه، آنها را در نزد خود حاضر کرده و با آنها لذّت برده و یا متألَم می شود. البتّه زمینه ی این قدرت ها و ادراکات را از قبل و در عالم دنیا برای خود فراهم کرده است.
