با دقت در مصادیق خیر و شرّ معلوم می شود عنصر مطلوبیت و عدم مطلوبیت از مقوّمات این دو مفهوم محسوب می شوند. بنابراین هنگامی که در رابطه با انسان واژۀ خیر و شرّ به کار برده می شود مراد از خیر، آن چیزی است که مطلوب انسان باشد و به عبارتی اگر چیزی با خواسته های انسان موافق باشد خیر و اگر مخالف بود آن را شرّ می نامند. همچنین هنگامی که خیر و شرّ در مورد هر موجود ذی شعور به کار برده می شود باز «خیر» مساوی با شیء مطلوب آن موجود ذی شعور و «شرّ» مساوی با شیء نامطلوب آن موجود می باشد. این دو مفهوم از جمله مفاهیم فلسفی و معقولات ثانیه فلسفی[2]می باشند که عقل آنها را از دیدگاه های معیّنی، از وجودهای خاصّی انتزاع می کند و تنها منشأ انتزاع خارجی دارند اما مابازاء عینی ندارند.
