متی حالتی از شی ء است که از نسبت آن با زمان برای شی ء حاصل می شود». به عبارت ساده تر متی، همان حالت "در زمان بودن" (چه گاهی؟) شی ء را می گویند. وقتی گفته می شود فلان شی ء در این زمان است، "در این زمان بودن" به منزلۀ صفتی برای آن شی ء خواهد بود. به نظر فلاسفه صفت «متی» یا «در زمان بودن» (چه گاهی؟) در زمرۀ اعراض قرار دارد برخی از فلاسفۀ معاصر، برخلاف مشهور فلاسفه که متی را مقوله می دانند آن را از مفاهیم عام انتزاعی (معقول ثانی فلسفی)[4]می دانند که از ارتباط «شی ء» با زمان انتزاع می شود و بر مبنای این نظریه، "متی" دیگر ما بازاء عینی نداشته و لذا مقوله نیز نخواهد بود. به این معنی که غیر از طرفین نسبت (شی ء و زمان آن شی ء) که منشأ انتزاع این مفاهیم هستند، امر عینی دیگری به نام نسبت خارجی وجود ندارد کما اینکه در همۀ معقولات ثانیۀ فلسفی امر به همین منوال است
