فیض در لغت به معنای زیاد بودن، کثیر بودن و فیاض به معنای جواد و بسیار بخشنده است. در اصطلاح فلاسفه زمانی که گفته می شود خداوند دائم الفیض یا فیاض مطلق است به این معناست که افاضه وجود و کمالات از طرف خداوند، همیشگی و دائمی است. دوام فیض که یکی از صفات خداوند است از لوازم قدرت نامحدود اوست.[2]به این بیان که قدرت خداوند مبدأ و منشأ ایجاد و علت ماسوای خداست.توجه به این نکته لازم است که اگر چه مبدأ و منشأ به معنای علت فاعلی است ولی فاعلیت و مفیض بودن خدا نسبت به مخلوقات به نحو علت تامه است. چون با توجه به مبانی حکمت متعالیه، همه مخلوقات عین ربط و وابستگی به خدا هستند و بر اساس ادله توحیدی هیچ وجودی غیر از خدا را نمی توان فرض کرد که به نحو مستقل، مفیض وجود و کمالات باشد.
