توحید در لغت مصدر باب تفعیل و به معنای یکی کردن و یگانه کردن چیزی است اما در اصطلاح فلاسفه و متکلمین به معنای یگانه دانستن و یگانگی خداوند است. توحید صفاتی ممکن است حداقل به دو معنا به کار رود: 1- خداوند در صفات خودش بی همتا و یگانه است و هیچ کس صفات خدا را آن گونه که خدا دارد دارا نیست. 2- به معنای نفی مغایرت صفات با ذات است؛ یعنی صفاتی که به خدای متعال نسبت داده می شوند مانند صفات مادیات از قبیل اعراضی نیستند که در ذات وی تحقق یابند و به اصطلاح «زاید بر ذات» نیستند بلکه این صفات اگر چه هم از نظر مفهوم و هم ار نظر حقیقت با هم متفاوتند و ما معنایی که از علم داریم غیر از معنایی است که از حیات یا سایر صفات داریم اما در ذات مقدس الهی، مصداق این صفات، همان ذات خداست و همگی صفات خداوند از نظر مصداق هم عین همدیگر و هم عین ذات هستند. یعنی چنین نیست که بخشی از ذات خدا را صفت علم و بخش دیگر را صفت حیات یا غیر آن تشکیل دهند بلکه خداوند به نحو بساطت مصداق همۀ صفات می باشد و «الله تعالی علمٌ کلّه و قدرهٌ کلّه و حیاهٌ کل»؛ یعنی خداوند همه اش علم، همه اش قدرت و همه اش حیات است و هکذا در سایر صفات خداوند نیز چنین است
