خشکسالی یکی از وقایع مخرب طبیعی است که بیشترین صدمات را به منابع آبی وارد می نماید. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر خشکسالی بر منابع آب دشت ملایر واقع در استان همدان است. بدین منظور شاخص بارش استاندارد شده (SPI)، شاخص دبی استاندارد شده (SDI) و شاخص سطح آب استاندارد شده (SWI) بر اساس آمار ماهانه سه ایستگاه باران سنجی، سه ایستگاه هیدرومتری و 39 حلقه چاه پیزومتری استفاده شد و تطابق زمانی بین وقوع خشکسالی هواشناسی با هیدرولوژیکی از طریق شاخص ها در چهار بازه زمانی مورد ارزیابی قرار گرفت. در ادامه پهنه بندی شدت خشکسالی آب زیرزمینی با استفاده از روش های زمین آماری کریجینگ ساده، کریجینگ معمولی و روش معکوس فاصله وزنی انجام گرفت. سپس جهت تجزیه و تحلیل روند داده ها، آزمون ناپارامتری من کندال به کار برده شد. نتایج نشان داد که رابطه زمانی بین وقوع خشکسالی هواشناسی با هیدرولوژیکی در سطح اطمینان 99% معنی دار بوده و این همبستگی در بازه زمانی 12 ماهه حداکثر است. خشکسالی سبب کاهش دبی و افت سطح آب زیرزمینی شده که این تأثیر در آب سطحی در همان ماه یا بدون تأخیر و حداکثر در ایستگاه هیدرومتری درودگران و در آب زیرزمینی در اکثر چاه ها با تأخیر زمانی شش ماهه با بیشترین میزان در چاه پیزومتری قلعه خلیفه اتفاق می-افتد. نتایج حاصل از پهنه بندی نشان داد که خشکسالی در سال های ابتدایی دوره آماری در مرکز و غرب حوضه شدت بیشتری داشته و در سال های اخیر تمام دشت را تحت تأثیر قرار داده است. همچنین نتایج بیانگر روند کاهشی در داده های دبی و افت سطح ایستابی در اکثر چاه های پیزومتری بوده در حالی که داده های بارش روند خاصی نداشته اند و این موضوع اهمیت مدیریت منابع آب را در این منطقه بیش از پیش بیشتر می کند.
