مناجات عرفانی حضرت علی(ع) در مسجد کوفه دعایی با مضامین عالی معرفتی و سرشار از نکات ناب تربیتی- توحیدی است که درآن مولای متقیان علی (ع) به ترسیم رابطه بین انسان و خدا براساس رابطه فقری و رحمت و عطوفت گسترده خدا نسبت به انسان، با ناب‌ترین واژگان و متعالی‌ترین مفاهیم پرداخته است. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است. هدف از این پژوهش استنباط رهیافت های تربیت توحیدی در مناجات مسجد کوفه است.خداشناسی و خودشناسی کسب شده در پرتو آموزه های این مناجات، جایگاه واقعی خدا در برابر انسان را ترسیم و تبیینی حقیقی از رابطه فقری انسان با خدا ارائه می دهد. ترسیم جایگاه عبد در برابر مولا ، ارتباط و اتصال موجود فقیر با سرچشمه همه «هستی ها»، درک سرمنشاء امیدها و خوف ها ، انقطاع از غیر، دست یابی به نگرش آیه ای نسبت به پدیده ها، رهایی از تسخیر وجود و محوریت رحمت واسعه خدا از جمله آموزه های تربیتی این مناجات عرفانی است.
