مهدی هدایتی

ین آزمایش اثرات دی پتاسیم فسفات (K2HPO4) و کربنات پتاسیم (K2CO3) در خوراک یا آب آشامیدنی بر عملکرد، استحکام استخوان، فعالیت آنزیم فسفاتاز و قابلیت هضم فسفر تحت شرایط تنش گرمایی و سطوح بالای کلر آب بررسی-شد. در مجموع 250 جوجه یک روزه گوشتی (مخلوط نر و ماده) سویه راس به 5 گروه آزمایشی (کنترل؛ 15 سی سی دی پتاسیم فسفات در هر کیلوگرم خوراک، 30 سی سی دی پتاسیم فسفات در هر کیلوگرم خوراک، 15 سی سی دی-پتاسیم فسفات به صورت محلول در آب، 7/3 گرم کربنات پتاسیم در هر کیلوگرم خوراک ) با 5 تکرار و 10 جوجه در هر پن اختصاص داده شد. جوجه ها تحت تنش گرمایی مستمر 1 ±35 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 60 درصد قرار گرفتند. وزن بدن، مصرف خوراک و مصرف آب در طی آزمایش اندازه گیری شد. غلظت پتاسیم، فسفر و کلسیم پلاسما همراه با فعالیت آلکالین فسفاتاز سرم و pH مواد هضمی در طول آزمایش اندازه گیری شد. خاکستر استخوان درشت نی، مقدار کلسیم و فسفر و مقاومت استخوان در سنین 21 و 42 روزگی اندازه گیری شد. مصرف خوراک و آب با افزودن دی پتاسیم فسفات در خوراک یا آب آشامیدنی افزایش یافت (001/0 P ≤ ، 009/0 P ≤ ). افزودن دی پتاسیم فسفات به خوراک یا آب آشامیدنی وزن بدن را در 42 روزگی افزایش داد (001/0 P ≤ ). نیروی شکست، انرژی شکست و طول درشت نی تفاوتی بین تیمارهای آزمایشی در 21 روزگی نشان نداد، اما ویژگی های درشت نی با افزودن دی پتاسیم فسفات در سن 42 روزگی بهبود یافت (001/0 P ≤ ؛ 04/0 P ≤ ) . کربنات پتاسیم نیروی شکست درشت نی و انرژی شکست در 42 روزگی را تحت تاثیر قرار نداد. اضافه شدن دی پتاسیم فسفات در خوراک یا آب آشامیدنی غلظت پتاسیم ، فسفر و کلسیم پلاسما را در 21-روزگی افزایش داد، در حالی که کربنات پتاسیم سطح پتاسیم پلاسما را در 21 روزگی کاهش داد (05/0 P ≤ ). فعالیت آلکالین فسفاتاز سرم با افزودن 15 سی سی دی پتاسیم فسفات و کربنات پتاسیم به جیره غذایی در 42 روزگی کاهش-یافت، در حالی که فعالیت آنزیم فسفاتاز با افزودن دی پتاسیم فسفات و نه کربنات پتاسیم افزایش یافت. اضافه کردن دی-پتاسیم فسفات در خوراک یا آب قابلیت هضم فسفر را افزایش داد، در حالی که کربنات پتاسیم قابلیت هضم فسفر را کاهش داد (003/0 P ≤ ). pH ژژنوم و ایلئوم به طور معنی داری با افزودن دی پتاسیم فسفات در خوراک یا آب، یا افزودن کربنات پتاسیم در سنین 21 و 42 رو