آلودگی زیستگاه ها به فلزات سنگین و ترکیبات غیر فلزی، در طبیعت به صورت ماندگار است و با واکنش های شیمیایی، نوری و دمایی براحتی از بین نمی روند و بنابراین در جهان به یک مشکل نگران کننده و بسیار مهم تبدیل شده اند. سلنیوم از جمله عناصری است که در فرآیند های خاص سلولی و فعالیت برخی آنزیم ها مورد نیاز بوده و به عنوان سمی ضروری لقب گرفته است به دلیل اینکه در دوز های بالاتر از میزان هموستاتیک سلولی، مضر و خطرناک است. آلودگی های محیطی بوسیله ی سلنیوم و اکسی آنیون های آن (سلنیت و سلنات) در نتیجه ی فعالیت های بشری و یا طبیعی می باشد. محیط زیست بوسیله ی رهاسازی سلنیوم حاصل از زهکشی معادن (معدن کاری)، فعالیت های مرتبط با فعالیت های هسته ای، زهکشی مزارع، سوخت فسیلی، حشره کش ها، صنعت شیشه سازی و سلول های نوری و همچنین به صورت طبیعی بر اثر هوازدگی سنگ ها و صخره های حاوی سلنیوم و نیز فعل و انفعالات آتشفشانی می تواند آلوده شود. مقادیر بالای اکسی آنیون های سلنیوم در محیط آلودگی ایجاد می کنند و جذب آن ها توسط بدن، می توانند باعث اختلالاتی در بیان ژن ها شده و به عنوان کارسینوژن عمل کنند. رفع آلودگی ها در محیط به صورت فیزیکی، شیمیایی و زیستی انجام می شود. آلودگی زدایی توسط روش های فیزیکی و شیمیایی، به دلیل اینکه امکان تولید محصولات نابجا می شوند، و همچنین از لحاظ هزینه، مقرون به صرفه نیستند، محدودیت هایی را ایجاد می کنند. اما آلودگی زدایی به روش های زیستی و پالایش مواد آلوده توسط ارگانیسم ها از مزایایی برخوردار هستند. تکنیک زیست پالایی (Bioremediation) خود شامل زیر فرآیند هایی می باشد که نیازمند به بررسی های بین رشته ای از جمله رشته های گیاه شناسی، فیزیک و شیمی را دارد. پدیده ی زیست پالایی توسط میکرو و ماکرو ارگانیسم ها انجام می شود که هدف اصلی این تکنیک برداشت و حذف آلاینده های محیطی مانند آلاینده های آلی، معدنی، رادیواکتیو و ... می باشد. به دلیل تجدید نسل سریع میکرو ارگانیسم ها، تنوع مسیر های انتخابی در متابولیسم مواد و ... نسبت به روش های فیزیکی و شیمیایی ارجحیت دارند.
