سنتی بودن تولید در کشور و عدم نوسازی آنها عدم رعایت اصول مدیریتی و عدم استفاده از تکنولوژیها و مهارت های نوین بالا بودن هزینه تمام شده محصول استاندارد نبودن تولید، بسته بندی و مراحل پس از برداشت (تلفات بیش از 50% محصول) بالا بودن هزینه های حمل و نقل و بازار رسانی عدم شناخت کافی از بازارهای هدف و عدم شناسایی بازارهای جدید نبود برنامه تولید مدون جهت پاسخ به تقاضاهای فصلی و مناسبتی در بازارهای هدف عدم توانایی رقابت در بازار های جهانی عدم حمایت کافی دولت از کشاورزان و رها شدن بسیاری از مزارع و مهاجرت کشاورزان به شهرها نداشتن روال مشخص تولید بسیاری از محصولات در ایران به دلیل تابعیت از قیمت آنها در سال قبل و میزان بارندگی و ... عدم استفاده از ارقام اصلاح شده سازگار به شرایط اقلیمی کشور نبود برنامه اصلاحی مدون و طولانی مدت مدرن نبودن سیستم های کشت و تربیت تاکستان ها اثر تنش های محیطی بخصوص سرما وکم آبی و نبود ارقام مقاوم به تنش ها در سطح کشور و یا آشنا نبودن باغداران نسبت به این ارقام عامل محدود کننده ارتفاع از سطح دریا و عرض جغرافیایی حساس از نظر برداشت، بسته بندی، نگهداری و حمل و نقل نبود سردخانه های مجهز و محل های نگهداری، بسته بندی، فرآوری و ....
