انگور (Vitis vinifera L.) به طور گسترده در اروپا، آمریکا و آسیا کشت می شود. طبق آمار هر چند سال یکبار مقدار قابل توجهی از تاکستان های بارور و حجم زیادی از تولید در مناطق معتدله سرد در اثر سرمای زمستانه و سرمای دیر رس بهاره از بین می رود. در همین راستا، پژوهشگران تاکنون تلاش هایی جهت حل این مشکل در زمینه های مختلف انجام داده اند که این تلاش ها در بعضی زمینه ها تا حدودی موفق بوده است. تکنولوژی DNA نوترکیب به مهندسان ژنتیک گیاهی این اجازه را داده است که ژن های خاص را شناسایی و کلون کنند. در حال حاضر روش های موجود برای دستکاری ژنتیکی سلول های گیاهی شامل وارد کردن ژن جدید بوسیله ویروس، اگروباکتریوم، تیمارهای شیمیایی (پلی اتیلن گلیکول) پروتوپلاست جدا شده، روش های فیزیکی شامل الکتروپوریشن پروتوپلاست و ریز تزریق است. بر این اساس این مطالعه حقایقی را به منظور فراهم کردن اطلاعات علمی درباره شناخت نیازهای محیطی لازم جهت ایجاد مقاومت به سرما در برخی گونه های انگور، شناخت روش های کلاسیک و نوین انجام شده در تولید ارقام مقاوم به سرما، شناخت ژن های دخیل در ایجاد مقاومت به سرما و مکانیسم عمل آن ها در انگور و چالش های پیش روی تولید ارقام مقاوم به سرما، برای اجرا در کشور مشخص می کند. با استفاده از مهندسی ژنتیک و انتقال ژن های ایجاد کننده مقاومت به انگور مانند مجموعه ژنهای CBF، DREB ، ICE، آنزیم های تولید کننده فروکتان (6-SFT، 1-SST، 1-FFT، 6G-FFT) و پروتئین های شوک گرمایی (HSP) می توان از ورود برخی ژن ها ناخواسته به ژنوم اصلی جلوگیری نمود و در نتیجه ارقام جدید تولید شده علاوه بر داشتن صفت جدید مقاومت به سرما، ویژگی های قبلی خود را نیز حفظ می کنند.
