شهریار مهدوی

این طرح پژوهشی با هدف بررسی اثر محلول پاشی تکمیلی غلظت‌های مختلف سولوپتاس بر شاخص‌های کیفی میوه و ضریب تبدیل انگور به کشمش رقم بیدانه سفید در سال 1403 انجام شد. تاک ها در مرحله ترش و شیرین تا یک هفته قبل از برداشت طی سه مرحله هر 10 روز یکبار با غلظت های مختلف سولوپتاس (1، 2 و 3%) محلول‌پاشی شدند. آزمایش در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تیمار و سه تکرار (هر تکرار دوتاک) اجرا شد. براساس نتایج، بیشترین وزن حبه مربوط به خوشه تاک هایی بود که با غلظت 1% سولوپتاس محلول پاشی شده بودند. بیشترین مقدار وزن خوشه در تاک‌های تیمار شده با سولو‌پتاس 3% مشاهده شد که البته از لحاظ آماری با مقدار وزن خوشه تاک های تیمار شده با غلظت 2% سولوپتاس اختلاف معنی داری نداشت. بیشترین مقدار عملکرد در تاک‌های تیمار شده با سولو‌پتاس 2% مشاهده شد که البته از لحاظ آماری با مقدار عملکرد تاک های تیمار شده با غلظت 3% سولوپتاس اختلاف معنی داری نداشت. بیشترین اسیدیته حبه مربوط به خوشه تاک هایی بود که با غلظت 3% سولوپتاس محلول پاشی شده بودند. اسید قابل تیتر در تاک های تیمار شده با غلظت 2 و 3% کمتر از دیگر تیمارها بود. بیشترین میزان مجموع مواد جامد محلول در تاک‌های تیمار شده با سولو-پتاس 2% مشاهده شد. بیشترین میزان فنول کل، فلاونوئید کل و آنتوسیانین کل در تاک‌های تیمار شده با سولو‌پتاس 3% مشاهده شد و کم-ترین میزان این متابولیت‌های ثانویه مربوط به میوه تاک‌های شاهد بود. بیشترین میزان اسید آسکوربیک (2/20 میلی‌گرم بر صدگرم) مربوط به آب میوه تاک‌های تیمار شده با سولوپتاس 3% بود. بیشترین ظرفیت آنتی‌اکسیدانی (6/121 درصد) مربوط به آب میوه تاک‌های تیمار شده با سولوپتاس 3% بود. محتوای نیتروژن، فسفر، پتاسیم ، آهن، روی و منگنز برگ برگ درتاک های تیمار شده با غلظت 3% سولوپتاس بیشتر از دیگر تیمارها بود. در مورد منیزیم تاک‌های تیمار شده با غلظت 1% سولوپتاس محتوای بیشتری از این عنصر پرمصرف را در مقایسه بادیگر تیمارها نشان دادند. اثر محلول‌پاشی سولوپتاس طی سه مرحله قبل برداشت بر زمان خشک شدن (تهیه کشمش)، وزن پوشال، عملکرد کشمش و ضریب تبدیل انگور به کشمش معنی دار شد بین تیمارهای مختلف سولوپتاس با شاهد از لحاظ زمان خشک شدن تفاوت معنی داری مشاهده شد ولی غلظت های 1، 2 و 3% سولوپتاس با هم از لحاظ روز تا خشک شدن تفاوت معنی داری نداشتند. بیشترین مقدار عملکرد کشمش و ضریب تبدیل انگور به کشمش در تاک‌های تیمار شده با سولو‌پتاس 3% مشاهده شد و کم‌ترین مقدار عملکرد کشمش و ضریب تبدیل انگور به کشمش از میوه تاک‌های شاهد بدست آمد. مجموع مواد جامد محلول بیشترین مقدار مربوط به کشمش حاصل از میوه تاک های تیمار شده با سولوپتاس 3% و بیشترین میزان اسیدیته کشمش مربوط به تاک های تیمار شده با سولوپتاس 1% بود. محتوای اسید آسکوربیک در کشمش حاصل از میوه تاک های تیمار شده با سولوپتاس 3% در مقایسه با تاک های شاهد 56% بیشتر بود. بیشترین میزان فنول کل و فلاونوئید کل در کشمش تاک‌های تیمار شده با سولو‌پتاس 2% مشاهده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که کاربرد تکمیلی سولوپتاس (غلظت 3%) به ویژه در مرحله بعد از ورایزن (ترش و شیرین) می تواند علاوه بر طعم عملکرد و ویژگی های تازه خوره میوه بر روی عملکرد وضریب تبدبل انگور به کشمش تاثیر مثبتی داشته باشد.