در توده های سنگی موجود در اعماق زمین، تنشهایی موسوم به تنشهای برجا اثر می کنند. عامل اصلی تنشهای برجا، وزن طبقات و فعالیتهای تکتونیکی منطقه است. پس از احداث تونل وضعیت تنشهای موجود به هم می خورد و وضعیت تنش در اطراف حفره، آرایش جدیدی پیدا می کند که با وضعیت اولیه آن متفاوت است. تنشهای حاصله در اثر حفر تونل را تنشهای القایی می گویند. آگاهی از وضعیت تنشهای برجا و القائی، از جمله ضرورتهایی اصلی طراحی تونل و سایر سازه های زیرزمینی است زیرا در بسیاری موارد، ممکن است اندازه تنشهای القائی، از حد مقاومت سنگ تجاوز کند و اگر فکری برای آن نشود، امکان دارد که خرابی سازه را در پی داشته باشد. واضح است که این امر یعنی اغتشاش در وضعیت تنشهای برجا، فقط تا فاصله معینی از محور تونل ادامه دارد که این فاصله را شعاع تاثیر می گویند و در ماورای آن، وضعیت تنشها همچنان دست نخورده باقی می ماند. باید توجه داشت که علاوه بر شکل و ابعاد تونل، شیوه و سرعت حفر تونل و همچنین مرحله بندی حفر اجزای مختلف مقطع (در مواردی که مقطع تونل در چند مرحله حفر می شود) نیز در آرایش تنشهای القائی موثراند و سیستم حفاری باید به گونه ای طراحی شود که کمترین ناپایداری را در پی داشته باشد. در این پژوهش با بررسی روند توزیع تنش در اثر حفر تونل و نحوه عملکرد آن تحقیقات صورت گرفته در این زمینه را به طور مختصر شرح داده و نتایج آن ها با یکدیگر مقایسه شود.
