معرفت دینی ، تصدیق علم دینی یا همان گزاره های توصیفی و توصیه ای دین اسلام از موضوعاتی است که در آن پیرامون چیستی و حقیقت آن، روش کشف و فهم آن یعنی ابزار و منابع آن، ملاک و معیار صدق و اعتبار آن، ارزش و میزان ارزشگذاری آن و ... بحث می شود. در این نوشتار به لطف خدا به موضوع ماهیت گزاره های دینی حول محور معرفت شناختی و از منظر استاد گرانقدر حضرت آیه الله مصباح یزدی (حفظه الله) پرداخته می شود و پس از مفهوم شناسی، نظر ایشان در مورد واقع نمایی، منابع و ارزش گزاره های دینی بررسی خواهد شد . گزاره از هر نوع که باشد مشمول حکایت است و منظور از حکایت، کاشفیت است و کاشفیت ذاتی هر علم حصولی است و منظور از ذاتی، ذاتی باب برهان و مراد از کاشفیت، مطلق کاشفیت است نه کاشفیت از واقع. امکان شناخت گزاره های دینی مطابق با واقع وجود دارد؛ چرا که فرض عدم امکان شناخت آنها محال است. علم حضوری و بدیهیات خطاناپذیرند و علم حصولی دارای اقسام مختلف است و با شیوه های گوناگون استدلال مورد ارزیابی قرار می گیرد. و بالاخره رسیدن به یقین فلسفی و منطقی ممکن است. واقع نمایی گزاره های دینی با ادله عقلی و نقلی به اثبات می رسد و قائلین به دیدگا ه های غیر واقع نمایی در بیان کامل زبان و گزاره های دینی ناتوان هستند؛ چراکه متن دین ذوبطون است. منابع معرفت دینی همان منابع معرفت بشری است که در تقسیم علم یا جزء علوم حضوری یا حصولی است که البته نهایتاً منبع عقل به عنوان معتبرترین و مهمترین منبع شناخته شده و چون علم حصولی است در مقام ارزشیابی باید طبق معیارهای علم منطق بررسی شود. منابع معرفت و گزاره دینی عبارتند از شهود، عقل، حس، نقل، تجربه، مرجعیت و حافظه که پس از بررسی میزان ارزش و تأثیر هر کدام بر گزاره های دینی، در نهایت نظر استاد عالیقدر حضرت مصباح یزدی مد نظر قرار می گیرد .
