مشخصات پژوهش

عنوان	اثر محلول‌پاشی کیتوزان بر فیزیولوژی تحمل به سرما و زمان شکفتن جوانه در انگور یاقوتی
نوع پژوهش	مقاله چاپ شده
کلیدواژه‌ها	اسید آبسیزیک، تاک، سرمازدگی، قند محلول، کیتوزان، هورمون ها
چکیده	پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر محلول پاشی کیتوزان (غلظت های صفر ، 5، 10 و 20 گرم در لیتر) در مرحله نوک‌پنبه‌ای (اواخر اسفند) بر زمان شکفتن جوانه و شاخص‌های فیزیولوژیکی مرتبط با تحمل به سرمای بهاره انگور یاقوتی در سال‌های 1400 و 1401 انجام گرفت. بر اساس نتایج شکفتن جوانه در تاک-های تیمار شده با غلظت 10 گرم در لیتر در مقایسه با تاک‌‌های شاهد تا 6 روز به تاخیر افتاد. کاربرد کیتوزان به ویژه غلظت 20 گرم در لیتر باعث افزایش اسید آبسیزیک و کاهش اسید جیبرلیک در جوانه های تاک شد. به علاوه تیمار 20 گرم در لیتر موجب افزایش 16/15 درصدی مقدار آب جوانه و کاهش 24/33 درصدی نشت یونی نسبت به تاک های شاهد شد. بیشترین مقدار پرولین، پروتئین، کربوهیدرات، قندهای محلول، فنول کل و فعالیت آنزیم های آنتی‌اکسیدان مربوط به تاک های تیمار شده با غلظت 10 و 20 گرم در لیتر کیتوزان بود. همچنین، کمترین مقدار مالون‌دی‌آلدهید (19/3 میکرومول در گرم وزن تر) و پراکسید هیدروژن (34/5 میکرومول در گرم وزن تر) در جوانه تاک های تیمار شده با غلظت 20 گرم در لیتر مشاهده شد. با افزایش غلظت کیتوزان مقدار رنگیزه های فتوسنتزی برگ و پلی‌آمین ها در جوانه افزایش یافت. همچنین تاک‌های تیمار شده با غلظت 10 گرم در لیتر، مقدار پتاسیم، فسفر و کلسیم بیشتری داشتند. به طور کلی محلول‌پاشی با غلظت 10 و 20 گرم در لیتر کیتوزان در مرحله نوک‌پنبه‌ای جوانه با تاثیر بر مقادیر هورمون‌ها، پلی‌آمین‌ها و دیگر شاخص‌های فیزیولوژیکی ضمن القاء تحمل به سرما، تا 6 روز باعث تاخیر در زمان شکفتن جوانه های انگور یاقوتی شد.
پژوهشگران	روح الله کریمی (نفر دوم)، حسین صفامنش (نفر اول)