|
چکیده
|
ابوالصلاح تقی بن نجم بن عبیدالله حلبی (374- 447 ق) فقیه و متکلم امامی قرن پنجم و از شاگردان سید مرتضی و شیخ طوسی می‌باشد. او به لحاظ روش کلامی، متعلّق به مکتب عقل گرای غیر فلسفی متکلّمان شیعی بغداد است. بر پایه این روش، تفکر عقلی دارای اعتبار معرفت شناختی و دینی است؛ ولی بررسی مسایل فلسفی پیش از شروع بحث های کلامی، جایگاهی نداشته و نسبت به آراء فلاسفه نیز اهتمام خاصی ندارد. وی در آن دسته از مباحثی که عقل مستقلاً کار ساز بوده و توان درک و فهم آموزه‌های اعتقادی را دارد، به ندرت از نقل استفاده نموده است، و در آن موارد اندک نیز اغلب در نقش تأکید و تأیید دلایل عقلی بیان شده‌است. و در مباحثی همچون امامت خاصه که نقل کار ساز می‌باشد، از نقل بسیار بهره برده است. وی در مقابله با آراء دیگران با روش‌های گوناگونی به نقد و ارزیابی آنها می‌پردازد.
|