عنوان	اثر صمغ‌هندی و سولوپتاس بر شاخص‌های فنولوژیکی و فیزیولوژیکی مرتبط با تحمل سرمای بهاره انگور
نوع پژوهش	مقاله چاپ شده
کلیدواژه‌ها	انگور اسید ابسیزیک پرولین تحمل به سرما شکوفایی جوانه
چکیده	سابقه و هدف: سرمای بهاره یکی از مشکلات اساسی انگور کاری ها در مناطق معتدله است که در مواردی شدت صدمات بسیار بالا بوده و گاهی کل محصول از بین خواهد رفت. به همین سبب استفاده از ترکیباتی که باعث تاخیر در شکوفایی جوانه ها و تحمل به سرما در تاک ها شود ضروری می باشد. لذا پژوهش حاضر باهدف بررسی اثر محلول پاشی صمغ هندی و سولوپتاس بر زمان شکوفایی جوانه و تحمل به سرمای انگور بی‌دانه سفید انجام گرفت. مواد و روش‌ها: این آزمایش به صورت فاکتوریل (3×2) بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 3 تکرار (هر تکرار یک تاک) اجرا شد. فاکتور اول شامل صمغ‌هندی در دو غلظت ( 0 و 5/0 درصد) و فاکتور دوم شامل سولوپتاس در سه غلظت (0، 1 و 2 درصد) بود. محلول‌پاشی غلظت‌های مختلف صمغ‌هندی و سولوپتاس طی دو مرحله در اواخر اسفند و اوایل فروردین درست کمی قبل از متورم شدن تا تورم کامل جوانه ها با استفاده از یک سمپاش 10 لیتری تا مرحله آب چک روی تاک‌ها انجام شد. یافته‌ها: بر اساس نتایج بیشترین تاثیر کاربرد صمغ‌هندی و سولوپتاس بر زمان باز شدن جوانه مربوط به تاک‌های تیمار شده با صمغ‌هندی 5/0 درصد در ترکیب با سولوپتاس 2 درصد بود و کمترین میزان تاثیر مربوط به تاک‌های شاهد می‌باشد. همچنین بیشترین میزان تاثیر بر روز تا گلدهی مربوط به تاک‌های تیمار شده با صمغ‌هندی 5/0 درصد به تنهایی بود و کمترین میزان مربوط به تاک‌های تیمار شده با پتاسیم 1 درصد می‌باشد. همچنین بیشترین درصد تشکیل میوه مربوط به تاک‌های تیمار شده با ترکیب صمغ‌هندی 5/0 درصد و سولوپتاس 1 درصد بود. بیشترین و کمترین محتوای نشت یونی به ترتیب مربوط به تاک‌های شاهد و تاک‌های تیمار شده با صمغ‌هندی 5/0 درصد + سولوپتاس 2 درصد بود. همچنین بیشترین محتوای مالون‌دی‌آلدهید و پراکسیدهیدروژن مربوط به تاک‌های شاهد و کمترین محتوی این شاخص‌های پایداری غشاء مربوط به تاک‌های تیمارشده با ترکیب صمغ‌هندی 5/0 درصد + سولوپتاس 1 درصد بود. بیشترین محتوای پرولین و کربوهیدرات محلول مربوط به تاک‌های تیمار شده با صمغ‌هندی 5/0 درصد در ترکیب با سولوپتاس 1 درصد بود و کمترین میزان محتوای این تنظیم کننده‌های اسمزی مربوط به تاک‌های شاهد بود. بیشترین محتوای فنول کل مربوط به تاک‌های تیمار شده با سولوپتاس 1 درصد و کمترین محتوی فنول کل مربوط به تاک‌های شاهد بود. بیشترین محتوای فلانوئید مربوط به تاک‌های تیمار شده با ترکیب صمغ‌هندی 5/0 درصد + سولوپتاس 1 درصد بود و کمترین محتوی فلاونوئید کل مربوط به صمغ هندی 5/0 درصد به تنهایی می‌باشد. محتوای کلروفیل برگ در تاک‌های تیمار شده با پتاسیم 1 درصد به تنهایی بالاترین مقدار بود. بیشترین فعالیت آنزیم کاتالاز مربوط به تاک‌های تیمار شده با صمغ‌هندی 5/0 درصد در ترکیب با سولوپتاس 2 درصد بود و بیشترین فعالیت گایاکول‌پراکسیداز و محتوای پروتئین مربوط به تاک‌های تیمار شده با صمغ‌هندی 5/0 درصد + سولوپتاس 1 درصد می‌باشد. بیشترین محتوای اسید آبسیزیک و کمترین محتوای جیبرلین مربوط به تاک‌های تیمارشده با صمغ‌هندی 5/0 درصد + سولوپتاس1 درصد بود. همچنین بیشترین محتوای اسپرمین مربوط به تاک‌های تیمار شده با سطح دوم صمغ‌هندی با ترکیب با سطح دوم سولوپتاس بود. بیشترین محتوای اسپرمیدین مربوط به تاک‌های تیمار شده با سولوپتاس 2 درصد به تنهایی بود. نتیجه‌گیری: در کل کاربرد صمغ‌هندی به عنوان یک پوشش پلی‌ساکاریدی در ترکیب با سولوپتاس به عنوان یک منبع پتاسیم با تمدید زمان خواب و افزایش غلظت اسید ابسیزیک و قندهای محلول منجر به تاخیر در شکوفایی جوانه و افزایش تحمل به سرمای بهاره انگور شد.
پژوهشگران	روح الله کریمی (نفر دوم)، نسیم پاوه (نفر اول)