مدل های دینامیکی می توانند روند پیشرفت بیماری های عفونی را برای نشان دادن نتایج احتمالی یک اپیدمی و کمک به مداخلات بهداشت عمومی ارایه دهند. مدل ها از بعضی فرضیه های اساسی و ریاضی استفاده می کنند تا با یافتن پارامترهای آستانه ای برای بیماری های همه گیر، از این پارامترها برای محاسبه اثرات فاکتورهای مختلف مانند واکسیناسیون استفاده کنند. مدل های دینامیکی برای بیماری های همه گیر و عفونی تقریباً بر اساس ساختارهای چند بخشی هستند که برای اولین بار توسط کرماک و مک کن دریک در سال 1927 ارایه شد و سپس توسط دیگر زیست شناس ریاضی دانان توسعه پیدا کردند. برای فرمول بندی یک مدل دینامیکی در شیوع یک بیماری همه گیر، جمعیت یک منطقه داده شده را به چندین قسمت و بخش مختلف تقسیم می کنیم. یک چنین مدلی که رابطه دینامیکی بین بخش های مختلف را توصیف می کند را مدل بخشی گوییم. این مدل ها معمولا از طریق معادلات دیفرانسیل معمولی که قطعی هستند، بررسی می شوند. این مدل ها برای پیش بینی خواصی از یک همه گیری مانند تعداد کل افراد آلوده، شدت همه گیری و مدت ابتلا به بیماری به کار می روند. همچنین به وسیله این مدل ها می توان چگونگی تاثیر عواملی مانند واکسیناسیون را بر همه گیری به دست آورد. هدف اصلی ما در این پایان نامه معرفی و مطالعه مدل بندی های دینامیکی شناخته شده و کلاسیک برای بیماری های همه گیر است. به علاوه چند نمونه عملی و کاربردی از این مدل بندی ها ارائه خواهد شد.
